Η αγωνία που με ακολουθεί από παιδί μέχρι σήμερα είναι η αναζήτηση της διάρκειας των πραγμάτων. Αυθόρμητα στράφηκα στην εικαστική έκφραση γιατί ένοιωθα ότι αυτός ήταν ένας δρόμος για να την προσεγγίσω.

Ακόμα το πιστεύω. Πιστεύω ότι τα πραγματικά έργα έχουν την ιδιότητα να γίνονται άφθαρτα, να βγαίνουν έξω από τον χρόνο. Η Τέχνη άλλωστε όπως και η Αρχιτεκτονική μοιράζονται το ίδιο βάσανο, ακολουθούν τον ίδιο δρόμο και επιδιώκουν τον ίδιο σκοπό, την συνάντηση με την αιωνιότητα.

Ο χώρος της Τέχνης, σε κάθε αισθητική της απόχρωση αποτέλεσε «Μέγα σιτοβολώνα» και πηγή διαρκούς έμπνευσης. Επιδίωξη  μέσα απ’ όλη αυτή την διαδικασία είναι μια δυναμική και πιο ομιλούσα αρχιτεκτονική με άξονα την μυθική διάσταση του Χώρου.

Στράφηκα λοιπόν στην Αρχιτεκτονική και το design γενικότερα επειδή μου ασκούσε ιδιαίτερη γοητεία ο συνδυασμός αισθητικής έκφρασης και λειτουργικής αναγκαιότητας. Παράλληλα με την Αρχιτεκτονική κινήθηκα  μέσα στο χώρο του θέατρου και της σκηνογραφίας αναζητώντας έμπνευση στο γόνιμο πεδίο της δραματουργίας.

Ο Μύθος πιστεύω είναι το όχημα των νοημάτων και επειδή όλα στην ζωή είναι ένα ταξίδι οφείλουμε να αφεθούμε στην περιπέτεια και να αναζητήσουμε την αλήθεια των πραγμάτων.